У КАДРУ
Шедзим и припатрам ше на мойого док шедзи и сцагує якушик серию з нету. Думам себе – прецо же нє ма дакус густейшу браду? Кед є така ридка, а уж покус и шива, випатра як тото цо попресадзуєм у загради. З тим же мнє дацо и зидзе, а йому анї резанка з нєдзельовей юшки нє останє вишиц з нєй. Гоч припознавам же бим у тим случаю знова мала одредзени зауваги. Гм…
– Кеди же ше обритвиш? – оздзивам ше цалком нормално.
– Чом ше питаш? – штрелєл на мнє з очми.
– Ша, так лєм… – тото о чим штудирам нє шмем вигвариц.
– Кед ше обритвим пойдзе шива брада, а шива брада значи мудросц и искуство.
Но, лєм цо ми нє забегло! То можу повесц Стефан Неманїч и брат му Растко, познатши як Святи Сава, алє вон? Лєбо зна дацо цо я нє знам, лєбо надумал розпочац войну. У нашим обисцу високе думанє о себе ше нє указує, бо зме шицки исти єдни пред другима. И за столом, и у тоалету.
Значи вон за себе трима же є мудри и искусни. Мушим припознац, з часци ма право. За мнє мудри тот цо зна математику, физику и хемию, а искусни тот цо научел же лєпше за ньго най нє знєважує тих цо знаю язики и дружтвени науки. Лєбо най ше прави мертви.
– Випатра ми же сцеш постац гипстер. Модерни. Лєм вец мушиш отримовац тоту браду. Подштриговац, вичесовац, аж и добре намидлїц.
– Айде, цо ши запла! Обритвим ше док ше обритвим!
Ей, чловече, я запла? Забул ши як то кед я запнєм. После того на шицко приставаш. После того ше у моїм присустве правиш мертви як тоти цо их медведз нападнє.
И вообще нє знам прецо кодификовани тот язик. Док людзе комуниковали з очми и рухами, шицким шицко було ясне. Досц було лєм попатриц на дакого. Можебуц и жґиртац зоз зубами, лєбо дацо подобне. Слова лєм закомпликовали ствар. Бо, кед бим тоту ситуацию сцела преприповедац без словох, кадер би тирвал три секунди, а шицко би було поведзене.
И наисце, цо мам з того чи є обритвени чи нє? Прецо правим з брамушки слона? Вон ше и так, и так, таки мудри и искусни, обритви кеди вон сце. Самей себе дакеди нє можем скрациц язик.